Tieten

Waterige noedels vluchten
mijn keelgat in zoals
ik begroef je met mijn voeten
en de belofte aan suikerspin

Gedragen door moeders
en gevaderd door ganzen
en broodjes niet je vrouw
ik fluister door het gootje

Dit keer zwijg ik over
mijn wispelturige aard
en laat hem stikken
met vluchtige noedels