Jonathan Coulton, brein ijsbollen, duister hoor, jeetjemineetje.

Ik zou stelen als ik een zombie ode zou doen
met de woorden dat ik alleen maar je hersens wil eten
, niet je ogen; ik ben niet onredelijk
En dat ik geen monster ben
, nouja, technisch gezien wél
En, dan zou dit gedicht, deze ode
technische gezien
meer een ode aan Jonathan Coulton zijn




Je voelt je zo hersendood dat
je je hersens er uit zou scheppen met een
ijslepel; mooie ronde egale bollen brein
Wie wil nou frambozensiroop uit een fles
als je ook ingedikt bloed van 2 dagen terug
over je eigen grijze massa kunt storten
Geniet van het feit dat je net het gebied van
je smaakpapillen er uit schepte
niemand went ooit aan de smaak van ijzer





Soms zie ik Evie of Tracy
op mijn aanrecht staan
Pak het dan, het raakt je al aan
Ben je soms vergeten dat je ooit
bij ons hoorde? Verloochen jezelf niet;
vergeet nooit de afgrond waar je ooit
enkele centimeters van af hebt gestaan
WIJ STONDEN NAAST JE.
WIJ STONDEN VOOR JE KLAAR.